şikar

is. <fars.> Ov. Cümə bekar, şənbə şikar. (Məsəl). <Kərim babanın> indi belə fikri-zikri daima seyrü səfada, ovda və şikarda idi. A. Ş.. Bir yay aldım çıxmaq üçün şikarə; Tuş gəldim bir ahugözlü nigarə. M. Müş.. Şikar etmək (eyləmək) – ovlamaq. Şikar edib, tutdum bir şux tərlanı. «Koroğlu». Açdı siçanlara pişik dəstini; Beş siçanı eylədi zalim şikar. S. Ə. Ş.. Şikara çıxmaq (getmək) – ova çıxmaq, ova getmək. <Şirin:> Nurcahan qarı, axirətsiz, nə tez xam yerə şikara çıxmısan? N. V.. Tez-tez şikara çıxmağı vərdişt etmiş şahin, indi bağlanmaqda qaldığından çox bərk darıxır, iki gün olardı ki, o, dimdiyini ətə də vurmurdu. S. R..

2. Ovlanan heyvan (quş). Aslan ağzından şikar alınmaz. (Ata. sözü). Boğulduqca dara düşmüş o şikar; Maral kimi dil çıxarıb hayqırar. S. V..

3. məc. Hiylə, kələk yolu ilə ələkeçən, toradüşən adam haqqında. Bir dəfə nişanladığı şikarından <Ağa Murad bəy> məqsədinə nail olmayınca əl çəkməzdi. T. Ş. S.. Araq öz işini görmüşdü. Şikarını dəhşətli caynaqlarına almışdı. İ. M.. <Beşaçılanlı adam:> Şikarı əldən çıxarmaq olar? Di, tez olun. M. C..